Tuesday, February 07, 2006

Paradox

اوايل دبستان، ساده و بی تکلف، کودکان هشت نه ساله، بی خبر از سياست و دروغهایش. سرود های دههء فجر که به گوش و ذهن کودکانه مان زيبا بود:ه
"ايران ايران"، "بهمن خونين جاويدان"، "ديو چو بيرون رود"
و ده ها سرود انقلابی ديگر...کاغذهای رنگی، پرچم های کوچک، مدرسه های زشت ولی تزئین شده و...ه
باورم نمی شود که هنوز از شنیدن این سرودها شاد میشوم و خنده ام میگیرد ودر پس خنده هایم چیزی در گلویم یادم می آورد که چقدر دلتنگم...ه

3 Comments:

At 3:03 AM, Blogger Shine said...

يادته تو مدرسه هميشه من بدبخت بايد کلاس ها رو تزئین مي كردم!! چقدر دلم واسه اون روزا تنگ شده .... راستي شمع بازيهاي شام غريبان يادته؟ روني امسال نبودي دلم برات تنگ بود

 
At 3:05 AM, Blogger Shine said...

گروه های سرودمون و یادت میاد...؟ با اون مقنعه های سفید...

 
At 3:07 AM, Blogger Shine said...

کاش کودکي مي ماندم تا درنمي يافتم آنچه فهمش اكنون ضجرم مي دهد....

اين شعر از يه دوست عزيزيه به نام هومن

 

Post a Comment

<< Home